σε όσους αντίκρισαν τον ...μπαλτά της ποινικής δικαιοσύνης
Ο κύριος Αριστείδης δεν δυσκολεύτηκε να ανοίξει τα μάτια του. Έχει συνηθήσει κάθε μέρα να ξυπνάει στις έξι και τις Κυριακές στις 7. Κλείνει το ξυπνητήρη κάθε ξημέρωμα πριν καλά καλά προλάβει να χτυπήσει. Είναι η μικρή του τελετουργία. Θα το προλάβει και σήμερα; Και πάντα το προλαβαίνει. Κάτι τέτοιες στιγμές φαντάζεται πως είναι ο Κλιντ Ίσγουντ. Τι θα ήταν η ζωή δίχως λίγη περιπέτεια. Αλίμονο! Στην πραγματικότητα η πρωινή αυτή βεντέτα με το ξυπνητήρι είναι πολύ άδικη καθώς ο κύριος Αριστείδης κοιμάται τόσο ελαφριά που δεν πρέπει να θεωρείται πως κοιμάται. Απλώς ξαπλώνει με κλειστά μάτια. Ο κύριος Αριστείδης προτιμάει να κοιμάται στην δουλειά του. Να παίρνει στα κρυφά κάναν δίωρο υπνάκο. Αυτές οι μικρές παρατυπίες είναι το αλατοπίπερο της ζωής όπως συνηθίζει να λέει.
Τον κύριο Αριστείδη δεν τον ενοχλεί η μυρωδιά ναφθαλίνης σε όλο το σπίτι. Είναι απαραίτητη για να μην τρώει ο σκόρος τα ρούχα. Η σύζυγος είναι πολύ σχολαστική στα του νοικοκυριού της. Δεν έχει εμπιστοσύνη στις σύγχρονες μεθόδους για την προστασία των ρούχων. Η σύζυγος σηκώνεται κάθε μέρα μαζί του για να του ψήσει το καφεδάκι του. Μόνο αυτή ξέρει πως να το πετυχαίνει. Δεν έχει πρόβλημα που σηκώνεται μαζί του κάθε ξημέρωμα. Γι αυτό άλλωστε λέγεται σύζυγος. Επειδή σηκώνει μαζί με τον άνδρα της τον ζυγό της ζωής. Η σύζυγος είναι πολύ περήφανη για τον άνδρα της. Από το Αγρίνιο ξεκίνησε και σήμερα είναι εισαγγελεύς. Όλη η γειτονιά τους σέβεται. Κι αυτή του έχει σταθεί όλα αυτά τα χρόνια άξια γυναίκα στο πλευρό του. Όλη η πολυκατοικία έχει να το λέει. Ακόμα και οι αδερφές του έχουν να το λένε.
Ο κύριος Αριστείδης σήμερα έχει να κρίνει την προφυλάκιση διαφόρων αποβρασμάτων. Πω πω τι βαρετή διαδικασία. Πολύ χαρτούρα αλλά δεν βαριέσαι...;
Ο κύριος Αριστείδης είναι πολύ περήφανος για την θέση του. Για την δουλειά του. Η δουλειά του δεν είναι σαν τις υπόλοιπες. Για παράδειγμα το αντικείμενο της δεν είναι να σώζει από ασθένειες όπως αυτό του ιατρού. Δεν είναι ούτε να φτιάχνει ωραία φαγητά όπως αυτό του μάγειρα. Δεν φτιάχνει σπίτια όπως ο οικοδόμος ή ο μηχανικός και δεν καταπιάνεται με την δημόσια καθαριότητα όπως οι οδοκαθαριστές. Δεν φτιάχνει αλλά ούτε σερβίρει καφέδες. Δεν ράβει ρούχα, δεν περιποιείται κήπους, δεν γράφει βιβλία. Κι όμως. Θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο. Άξιο για να κρίνει πια ζωή αξίζει και ποια όχι. Καταπιάνεται με την τιμωρία. Η δουλειά του είναι να βάζει ανθρώπους στην φυλακή. Και δεν το θεωρεί κακό. Το ανάποδο. Το θεωρεί καλό. Ο κύριος Αριστείδης μπορεί να βάλει στο οκτάωρο του πεντέξι ανθρώπους στην φυλακή και μετά να επιστρέψει με ήσυχη την συνείδηση του στο σπίτι του, να φιλήσει τα παιδιά του, να φάει σαν μην τρέχει τίποτε και να συζητήσει για το πως πήγε η μέρα του. Μπορεί ακόμα αν τύχει να κάνει έρωτα με την σύζυγο και από αυτήν την πράξη να βγει ακόμα και κάποιο παιδί που θα μεγαλώσει και θα γίνει μέλος της κοινωνίας μας και μπορεί αυτό το παιδί να μην ντρέπεται. Να μην ντρέπεται ακόμα κι αν ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε.
Ο κύριος Αριστείδης βλέπει τους ανθρώπους σαν δικογραφίες. Η αξία της ανθρώπινης ζωής, η αξία της ανθρώπινης ελευθερίας, η ισότητα, η δικαιοσύνη, το τεκμήριο της αθωότητας και όλα αυτά τα αφηρημένα, σχεδόν νεφελώδη, ιδεώδη του Διαφωτισμού, για τον κύριο Αριστείδη είναι λογιστικά προβλήματα. Εκατοντάδες οικογενειακά δράματα, χιλιάδες χρόνια εγκλεισμού, εκατομμύρια ώρες μοναξιάς, άπειρη απελπισία και αμέτρητες κατάρες έχει προκαλέσει ο κύριος Αριστείδης κι όμως το φαγητό που τρώει μπορεί ακόμα και γίνεται αίμα!
Ο κύριος Αριστείδης βλέπει τον εαυτό του σαν ιατρό. Μόνο που αντί να μπουκώνει τους ασθενείς του με αντιβιώσεις τους μπουκώνει με χρόνια εγκλεισμού. Σε κάθε περίπτωση ο κύριος Αριστείδης ευχαριστιέται ιδιαίτερα την πρωινή ανταλλαγή καλημέρας με διαφόρους συναδέλφους, υφιστάμενους, προϊσταμένους, δικηγόρους, όργανα, και της κοπέλας που του φέρνει την τυρόπιτα από το κυλικείο. Όταν τον αποκαλούν κύριο εισαγγελέα νοιώθει μικρές σταγόνες προσπερματικών υγρών στο χρώμα της ώχρας να λεκιάζουν το άσπρο σλιπάκι του. Τρίβει με ευχαρίστηση το λεπτό του μουστάκι παρασέρνοντας με τα δάκτυλα του τα άσπρα κομματάκια ξηροδερμίας που το διακοσμούν. Και όταν κάθεται εκεί πάνω στην έδρα του σαν επίσημος και αγορεύει. Πως του αρέσει το πόσο μικροί μοιάζουν οι άνθρωποι από κάτω του. Πόσο του αρέσει που κρέμονται από τα χείλια του τρομαγμένοι. Πασχίζουν να κρεμαστούν από την κρεατοελιά που κοσμεί το πάνω μέρος τους. Κάθε του λέξη και ένα μικρό σοτάρισμα. Και αυτός ήρεμος. Χωρίς πάθος. Σωστός επαγγελματίας.
Στην ζωή του κυρίου Αριστείδη δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Δεν υπάρχουν ξεσπάσματα. Δεν υπάρχουν εκρήξεις. Ο κύριος Αριστείδης μόνο κρίνει και μόνο τιμωρεί τις εκπλήξεις, τα ξεσπάσματα, τις εκρήξεις. Αυτή είναι λοιπόν η ζωή του κυρίου Αριστείδη. Λίγο βαρετή αλλά δεν βαριέσαι...; Δουλίτσα να υπάρχει.
Ο κύριος Αριστείδης δεν δυσκολεύτηκε να ανοίξει τα μάτια του. Έχει συνηθήσει κάθε μέρα να ξυπνάει στις έξι και τις Κυριακές στις 7. Κλείνει το ξυπνητήρη κάθε ξημέρωμα πριν καλά καλά προλάβει να χτυπήσει. Είναι η μικρή του τελετουργία. Θα το προλάβει και σήμερα; Και πάντα το προλαβαίνει. Κάτι τέτοιες στιγμές φαντάζεται πως είναι ο Κλιντ Ίσγουντ. Τι θα ήταν η ζωή δίχως λίγη περιπέτεια. Αλίμονο! Στην πραγματικότητα η πρωινή αυτή βεντέτα με το ξυπνητήρι είναι πολύ άδικη καθώς ο κύριος Αριστείδης κοιμάται τόσο ελαφριά που δεν πρέπει να θεωρείται πως κοιμάται. Απλώς ξαπλώνει με κλειστά μάτια. Ο κύριος Αριστείδης προτιμάει να κοιμάται στην δουλειά του. Να παίρνει στα κρυφά κάναν δίωρο υπνάκο. Αυτές οι μικρές παρατυπίες είναι το αλατοπίπερο της ζωής όπως συνηθίζει να λέει.
Τον κύριο Αριστείδη δεν τον ενοχλεί η μυρωδιά ναφθαλίνης σε όλο το σπίτι. Είναι απαραίτητη για να μην τρώει ο σκόρος τα ρούχα. Η σύζυγος είναι πολύ σχολαστική στα του νοικοκυριού της. Δεν έχει εμπιστοσύνη στις σύγχρονες μεθόδους για την προστασία των ρούχων. Η σύζυγος σηκώνεται κάθε μέρα μαζί του για να του ψήσει το καφεδάκι του. Μόνο αυτή ξέρει πως να το πετυχαίνει. Δεν έχει πρόβλημα που σηκώνεται μαζί του κάθε ξημέρωμα. Γι αυτό άλλωστε λέγεται σύζυγος. Επειδή σηκώνει μαζί με τον άνδρα της τον ζυγό της ζωής. Η σύζυγος είναι πολύ περήφανη για τον άνδρα της. Από το Αγρίνιο ξεκίνησε και σήμερα είναι εισαγγελεύς. Όλη η γειτονιά τους σέβεται. Κι αυτή του έχει σταθεί όλα αυτά τα χρόνια άξια γυναίκα στο πλευρό του. Όλη η πολυκατοικία έχει να το λέει. Ακόμα και οι αδερφές του έχουν να το λένε.
Ο κύριος Αριστείδης σήμερα έχει να κρίνει την προφυλάκιση διαφόρων αποβρασμάτων. Πω πω τι βαρετή διαδικασία. Πολύ χαρτούρα αλλά δεν βαριέσαι...;
Ο κύριος Αριστείδης είναι πολύ περήφανος για την θέση του. Για την δουλειά του. Η δουλειά του δεν είναι σαν τις υπόλοιπες. Για παράδειγμα το αντικείμενο της δεν είναι να σώζει από ασθένειες όπως αυτό του ιατρού. Δεν είναι ούτε να φτιάχνει ωραία φαγητά όπως αυτό του μάγειρα. Δεν φτιάχνει σπίτια όπως ο οικοδόμος ή ο μηχανικός και δεν καταπιάνεται με την δημόσια καθαριότητα όπως οι οδοκαθαριστές. Δεν φτιάχνει αλλά ούτε σερβίρει καφέδες. Δεν ράβει ρούχα, δεν περιποιείται κήπους, δεν γράφει βιβλία. Κι όμως. Θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο. Άξιο για να κρίνει πια ζωή αξίζει και ποια όχι. Καταπιάνεται με την τιμωρία. Η δουλειά του είναι να βάζει ανθρώπους στην φυλακή. Και δεν το θεωρεί κακό. Το ανάποδο. Το θεωρεί καλό. Ο κύριος Αριστείδης μπορεί να βάλει στο οκτάωρο του πεντέξι ανθρώπους στην φυλακή και μετά να επιστρέψει με ήσυχη την συνείδηση του στο σπίτι του, να φιλήσει τα παιδιά του, να φάει σαν μην τρέχει τίποτε και να συζητήσει για το πως πήγε η μέρα του. Μπορεί ακόμα αν τύχει να κάνει έρωτα με την σύζυγο και από αυτήν την πράξη να βγει ακόμα και κάποιο παιδί που θα μεγαλώσει και θα γίνει μέλος της κοινωνίας μας και μπορεί αυτό το παιδί να μην ντρέπεται. Να μην ντρέπεται ακόμα κι αν ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε.
Ο κύριος Αριστείδης βλέπει τους ανθρώπους σαν δικογραφίες. Η αξία της ανθρώπινης ζωής, η αξία της ανθρώπινης ελευθερίας, η ισότητα, η δικαιοσύνη, το τεκμήριο της αθωότητας και όλα αυτά τα αφηρημένα, σχεδόν νεφελώδη, ιδεώδη του Διαφωτισμού, για τον κύριο Αριστείδη είναι λογιστικά προβλήματα. Εκατοντάδες οικογενειακά δράματα, χιλιάδες χρόνια εγκλεισμού, εκατομμύρια ώρες μοναξιάς, άπειρη απελπισία και αμέτρητες κατάρες έχει προκαλέσει ο κύριος Αριστείδης κι όμως το φαγητό που τρώει μπορεί ακόμα και γίνεται αίμα!
Ο κύριος Αριστείδης βλέπει τον εαυτό του σαν ιατρό. Μόνο που αντί να μπουκώνει τους ασθενείς του με αντιβιώσεις τους μπουκώνει με χρόνια εγκλεισμού. Σε κάθε περίπτωση ο κύριος Αριστείδης ευχαριστιέται ιδιαίτερα την πρωινή ανταλλαγή καλημέρας με διαφόρους συναδέλφους, υφιστάμενους, προϊσταμένους, δικηγόρους, όργανα, και της κοπέλας που του φέρνει την τυρόπιτα από το κυλικείο. Όταν τον αποκαλούν κύριο εισαγγελέα νοιώθει μικρές σταγόνες προσπερματικών υγρών στο χρώμα της ώχρας να λεκιάζουν το άσπρο σλιπάκι του. Τρίβει με ευχαρίστηση το λεπτό του μουστάκι παρασέρνοντας με τα δάκτυλα του τα άσπρα κομματάκια ξηροδερμίας που το διακοσμούν. Και όταν κάθεται εκεί πάνω στην έδρα του σαν επίσημος και αγορεύει. Πως του αρέσει το πόσο μικροί μοιάζουν οι άνθρωποι από κάτω του. Πόσο του αρέσει που κρέμονται από τα χείλια του τρομαγμένοι. Πασχίζουν να κρεμαστούν από την κρεατοελιά που κοσμεί το πάνω μέρος τους. Κάθε του λέξη και ένα μικρό σοτάρισμα. Και αυτός ήρεμος. Χωρίς πάθος. Σωστός επαγγελματίας.
Στην ζωή του κυρίου Αριστείδη δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Δεν υπάρχουν ξεσπάσματα. Δεν υπάρχουν εκρήξεις. Ο κύριος Αριστείδης μόνο κρίνει και μόνο τιμωρεί τις εκπλήξεις, τα ξεσπάσματα, τις εκρήξεις. Αυτή είναι λοιπόν η ζωή του κυρίου Αριστείδη. Λίγο βαρετή αλλά δεν βαριέσαι...; Δουλίτσα να υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου