Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Ω μάι φάκινγκ Τζι!

Νοιώθω ακόμα το σώμα μου φρέσκο και καθαρό. Τα αποσμητικά, τα άφτερ σέιβ, και οι κολόνιες ακόμα μυρίζουν πάνω στο σώμα μου. Τα μάγουλα μου αφράτα από το ξύρισμα. Ακόμα φοράω το πουκάμισο μου. Όχι κολλαριστό αλλά σε αξιοπρεπή κατάσταση. Τι στον πούτσο; Πως βρέθηκα εδώ και τι είναι το εδώ! Μια ταράτσα πολυκατοικίας. Ω μάι φάκινγκ Τζι! Μια ταράτσα πολυκατοικίας! Σε γάμο δεν ήμουν; Πως βρέθηκα εδώ; Γιατί οι άνθρωποι παντρεύονται τόσο νέοι αφού είμαστε στον 21ο αιώνα; Αυτή η μαλακία με τους παλιούς συμμαθητές και τους γάμους τους πρέπει κάποτε να σταματήσει. Σκατά. Πως βρέθηκα εδώ; Αρχίζω να προβάλω νοερά τις σκηνές που κατέγραψα χθες. Αρχίζω να σκέφτομαι τι έγινε χθες. Αδύνατον. Αποσπασματικές εικόνες. Τα ποτά που καταβρόχθιζα δυσκολεύουν το μοντάζ. Το αλκοόλ, αυτός ο καταραμένος ιός, έχει καταστρέψει κάποια αρχεία. Η οθόνη τρεμοπαίζει με κάθε κίνηση του κεφαλιού. Γυρίζω το κεφάλι μου και το κρατάω ακίνητο μέχρι να σταθεροποιηθεί η εικόνα. Βλέπω τον Άλκη. Παλιός συμμαθητής. Κρατάει ένα μπαφάκι και μου το προτείνει. ΓΟΥΝΤΑ ΦΑΚ;! Είμαι με τα αμπιγιέ μου, αγουροξυπνημένος και μεθυσμένος σε μια ταράτσα άγνωστης πολυκατοικίας μαζί με τον Άλκη ο οποίος πίνει το πρωινό του τσιγαράκι σαν να μην υπάρχει κάτι που δεν κολλάει στην φάση. Ο Άλκης βέβαια δεν είναι κριτήριο.

Ο Άλκης. Ο Άλκης είναι ρεμάλης παιδί με τον μεσοαστικό τρόπο. Ντρόγκια, φασαρίες, αλητεία. Αλλά. Άλλα δεν έχει περάσει από το μυαλό του η ιδέα να φύγει από την ασφάλεια της πατρικής του εστίας παρότι πλησιάζει τα τριάντα. Αλλά. Αλλά δεν έχει βγει με την θέληση του ποτέ έξω από τα όρια της γειτονιάς του. Ο τρόπος σκέψης του, η συμπεριφορά του, οι εμπειρίες του είναι καθηλωμένες στα μαθητικά του χρόνια. Την περίοδο της ακμής του. Όμως. Όμως όλα αυτά δεν εξηγούν το τι στον πούτσο κάνω εγώ μαζί του και μάλιστα στην ταράτσα μια πολυκατοικίας φορώντας τα καλά μου και με το χανγ όβερ να τρυπάει τα μυαλά μου.

Θυμάμαι πως ήμασταν στον γάμο ενός άλλου συμμαθητή μας και πίναμε λες και περιμέναμε την συντέλεια του κόσμου. Από βαρεμάρα στην αρχή και μετά έτσι. Επειδή ήταν ωραία. Τι τους θέλω τους γάμους. Γιατί ήπια πάλι ο μαλάκας; Σκατά.

Ο Άλκης ακόμα μου χαμογελάει και το τεντωμένο χέρι του καταλήγει σε ένα καλοστριμμένο κοντόχοντρο μπαφάκι. Θα πιεις; Επαναλαμβάνει. Το παίρνω. Πίνω με την ελπίδα να στρώσει η κεφάλα μου και τον ρωτάω. Τι κάνουμε εδώ; Αφού ξεσπάει σε ένα απόκοσμο κατά ριπάς γέλιο μου λέει: "σκοτώσαμε εχθές το βράδυ δυο ανθρώπους και μετά ήρθαμε εδώ για να κρυφτούμε". Ω μάι φάκινγκ Τζι για δεύτερη φορά! Ποιος καλλιτέχνης εμπνεύστηκε αυτό το σχέδιο; Οι ουρανοί ανοίγουν και το download ξεκινάει σφαίρα. Τώρα επιτέλους μπορώ να τρέξω όλο το βιντεάκι. Αρχίζω να θυμάμαι...

Ο γάμος και η δεξίωση είχαν σχολάσει κι εγώ δεν ήθελα να πάω σπίτι. Ο Άλκης μου λέει ότι έχει λίγο χόρτο και αν θέλω να πάμε να στρίψουμε κανένα για το καληνύχτα. Του είπα ναι. Καταλήγουμε κάπου απόμερα έξω από κάτι σαν αποθήκες. Ο Άλκης μου λέει κάτσε να πάω να κατουρήσω και γω μετά από λίγο ακούω κάτι φωνές. Πλησιάζω και βλέπω δυο εύσωμες σκατόφατσες τύπου σεκιούριτι εκ των οποίων ο ένας κρατάει κάτι σαν κατσαβίδι. Έχασα την αρχή του διαλόγου αλλά θυμάμαι ότι ο Άλκης τους είπε ευγενικά ότι κατουράει και πως μόλις τελειώσει θα φύγει. Αυτοί του είπαν "τώρα μουνόπανο" και αυτός τους ξαναείπε "κατουράω και φεύγω". Αυτοί του είπαν "θα σε γαμήσουμε" και εκείνος απάντησε: "κουμπώνω το πάνω κουμπί και σας γάμησα!" Ακολούθησε μάχη. Οι σκατόφατσες να προσπαθούν να αμυνθούν και ο Άλκης να παίζει παλιομοδίτικο καράτε σε στυλ μόρταλ κόμπακτ. Ο ήχος από τις μπουνιές τόσο δυνατός που κάλυπτε και τα ουρλιαχτά του πανικού τους. Έλειπε μόνο η συνοδεία της φθηνής τέκνο μουσικής για να ολοκληρώσει αυτήν την '90s αναβίωση. Δέκα δευτερόλεπτα μετά κείτονταν σωριασμένοι και ακίνητοι στο έδαφος με το κατσαβίδι στο χέρι και εμείς τρέχαμε μεθυσμένοι και πανικόβλητοι.

Ω μάι φάκινγκ Τζι για τρίτη φορά! Θα κάτσω δέκα χρόνια φυλακή για έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου. Τόσο κοινό που καταλήγει εκπορνευμένο. Τρόμος.

Λίγο ο μπάφος - λίγο ο τρόμος λειτουργούν σαν ξόρκι στην κατάρα του χανγκ όβερ. Πρέπει να δω τι έχει γίνει. Ζούνε; Πέθαναν; Ξέρουν τα στοιχεία μας; Έχουν στοιχεία; Μας ψάχνουν; Έχουν περιγραφή μας; Τι ήταν αυτοί; Σεκιούριτι; Νυχτοφύλακες; Μανουριασμένοι ιδιοκτήτες; Τι; Τι το ήθελαν το κατσαβίδι τα μουνόπανα; Πρέπει να μάθω. Ξεκινάω τρέχοντας για το πρώτο νετ καφέ. Ανοίγω τις σελίδες με τα αστυνομικά ρεπορτάζ. Πουθενά τίποτα. Τουλάχιστον όχι πρώτο θέμα. Άρα μάλλον δεν είναι νεκροί. Ξεφυσάω ανακουφισμένος. Ψάχνω. Ψάχνω στα ταμπλόιτς τρίτης διαλογής και τσουπ ξετρυπώνω την είδηση! Ένα άρθρο που μιλάει για κάποιους μυστηριώδεις τιμωρούς του εγκλήματος που αφού εξουδετέρωσαν, αφήνοντας αναίσθητους, δυο διαρρήκτες εξαφανίστηκαν μέσα στην νύχτα... Οι δράστες, δηλαδή οι διαρρήκτες, θα οδηγηθούν στον εισαγγελέα. Είναι εκτός κινδύνου και ελαφρά τραυματισμένοι.

Και γω! Εγώ! ΕΓΩ! Εγώ που ήθελα προσωπικά να δικάσω τον Μπάτμαν στα επερχόμενα λαϊκά δικαστήρια ως παρακρατικό κάθαρμα, εκπρόσωπο αλλά και λακέ του κεφαλαίου, βρέθηκα από ένα ύπουλο παιχνίδι την τύχης να υποδύομαι τον Ρόμπιν...           

1 σχόλιο:

enjoy your spinach είπε...

http://www.byrnerobotics.com/forum/uploads/NathanGreno/2012-04-11_135608_popeye_spinach2.jpg

για επικοινωνία

tassiosthita@gmail.com