καλτ ρομαντισμός

Τρέχω με το αμάξι. Όσο μπορεί να τρέξει αυτό το αμάξι.  Μια κυπαρισσί μπέμπα του ’87. Το ’87 σίγουρα μπορούσε να τρέξει. Τώρα δεν μπορώ ούτε εγώ. Λογικό. Είμαι και πέντε χρόνια μεγαλύτερος της. Τρέχω με το αμάξι και ο αέρας μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα.  Δίπλα μου η κοκκινομάλλα καπνίζει αυτάρεσκα. Ο αέρας ανακατεύει τα μαλλιά της. Ο αέρας παίρνει την στάχτη του τσιγάρου της και την διαλύει κάνοντας την να μοιάζει με χρυσόσκονη. Η κοκκινομάλλα ακουμπάει το γυμνό της πέλμα στο ταμπλό του συνοδηγού. Έχει τα χέρια της ανάμεσα στα μισάνοικτα πόδια της και το φουστάνι της έχει σηκωθεί στο κατάλληλο ύψος. Αυτό ήταν. Περάσαμε και το τελευταίο μπλόκο. Της λέω: κόκα και παπαριές. Σαν να γλιτώνεις την φυλακή δεν είναι τίποτα.  Μου λέει: και τώρα; Δεν της απαντώ. Χαμογελάω ευτυχισμένος.